Kirk Fletcher (US) Blues Banana Peel Ruiselede (24-10-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Panana Peel info artist: Krik Fletcher © Rootsville 2022

Dat ze in de Banana Peel niet stil zitten is wel duidelijk. Ray Fuller was nog maar net de de deur uit en daar kondigde zich het volgende optreden al aan. Met veel plezier trok ik dus alweer richting West-Vlaanderen voor een stevige portie blues.

Vandaag op het programma, niemand minder dan Kirk Fletcher. De Amerikaanse blueszanger en songwriter Kirk Fletcher heeft zes studioalbums en één livealbum uitgebracht! Hij was ook lid van de Fabulous Thunderbirds en de Mannish Boys, naast het ondersteunen van Joe Bonamassa en Eros Ramazzotti. Zijn laatste album “Heartache By The Pound” werd eerder dit jaar uitgebracht en is een dikke aanrader.

Authentiek, verfrissend, modern, zo kan je zijn unieke benadering van Rhythm & Blues omschrijven. Hij wordt beschouwd als een van de beste bluesgitaristen ter wereld. Vandaag niet met zijn gewone band maar onder begeleiding van Anthony Honnet op Hammond en Davy Honnet aan de drums. Zoals al zoveel keren dit jaar prijkte het bordje “sold out” alweer aan de voordeur en dat wil zeggen dat de kleine joint goed volgepakt zakt met een hoop bluesliefhebbers met hoge verwachtingen.

Kirk, in een ietwat speciale bezetting met enkel keys en drums, dat was eens iets anders. Hij lanceerde stipt op tijd twee stevige instrumentaaltjes de zaal in, waarbij vooral het stevig toetsenwerk van Anthony Honnet opviel. Bij deze werd al onmiddellijk een visitekaartje afgegeven. Hierna mochten we even ip adem komen met ‘I Got The Right To Sing The Blues’, een iets trager nummer. Het duurde echter niet lang want met ‘Sad Sad Day’ vuurde Kirk alweer een stevige torpedo af, echter niet zonder vooraf iedereen te bedanken, vooral de organisatie waarbij hij de nadruk legde op het feit dat hij enorm blij was om in de Banana Peel op de planken te staan.

Veel variatie in de set , het klonk soms funky, soms met een snuifje soul maar altijd op niveau. Wie ook op niveau speelden waren de broers Honnet. Zeer goede drummer maar alle aandacht ging naar Anthony op de Hammond, die wel veel speeltijd kreeg van Kirk. Stevig werk maar voor mij mocht het iets minder. Naar het einde van de eerste set kregen we nog ‘No Place To Go’, ‘I Need Your Love To Set Me Free’, ‘You Need Me’ en eentje van AC Reed ‘I’d Rather Find than Switch’ om de zaak helemaal af te ronden.

Na een wel heel korte pauze, gelukkig net lang genoeg om een Duveltje te nuttigen, ging ons trio terug van start. Het startte wat funky en Kirk bracht al direct een instrumentaaltje getiteld ‘Dupree’, zijn ode aan gitarist Cornell Dupree. Met ‘Heartache By The Pound’ kregen we dan de titeltrack van zijn laatste album gevolgd door ‘Wrapped By The Blues’ en ‘You Can Go’.

Het hoge muzikaal niveau van het eerste gedeelte werd aangehouden en het publiek reageerde meer dan enthousiast. Kirk bracht wel wat meer instrumentaaltjes in het tweede gedeelte, waarbij zijn uitzonderlijk gitaarspel mooi tot uiting kwam, zonder echter de rest van de band te vergeten die ook hun talenten konden laten horen. Hij liet het dan ook serieus knallen in het laatste nummer van de avond. Het publiek had het echter niet zo begrepen en gezien we nog ver van 23 uur waren, drong een bisser zich op, wat we ook kregen met ‘Baby Please’, waarna het doek, onder een daverend applaus, over dit optreden viel.

Knap optreden alweer, waar Kirk Fletcher duidelijk liet zien en vooral horen dat hij een uitzonderlijke gitarist is maar nooit de beste zanger zal worden, als dat al een puntje van kritiek kan genoemd worden. De broers Honnet speelden op niveau maar voor mij net iets te veel Hammond, maar dat is kwestie van smaak natuurlijk. Uiteindelijk een alweer zeer geslaagde avond daar in Ruiselede. Volgende afspraak is op 07 november met de New Blues Generation, dit jaar bestaande uit Stephen Hull (gitaar) en Andrew Alli (mondharmonica). Ik zou zeggen wees er bij want dit is topkwaliteit.

Marcel